دانش شگفت انگیز دانشمندان؛ ما دنیای 15 ثانیه آخر را می بینیم!

فارو در یک موفقیت علمی جدید و البته شگفت انگیز، دانشمندان ادعا می کنند که مغز ما به طور خودکار ما را فریب می دهد و ما را به مدت 15 ثانیه عقب می اندازد تا یک دید بصری پایدار از دنیای اطرافمان ایجاد کند. ما آن را پیوسته، معنادار و بدون سردرگمی می بینیم.

به گزارش فراار، چشمان ما دائماً با حجم وسیعی از اطلاعات بصری بمباران می شود. میلیون ها شکل، رنگ و حرکت همیشه در حال تغییر در اطراف ما وجود دارد که چشمان ما می بینند، اما تجزیه و تحلیل و درک این حجم از تصاویر برای مغز آسان نیست. از یک طرف دنیای بصری به دلیل تغییر نور، افق و عوامل دیگر دائماً در حال تغییر است و از طرف دیگر ورودی بصری ما چشمک می زند زیرا چشم ها، سر و بدن ما دائماً در حال حرکت هستند. مدام در حال تغییر است.

برای درک بهتر مفهوم شلوغ بودن این ورودی بصری، گوشی خود را جلوی چشمان خود قرار دهید و در حین راه رفتن و تماشای چیزها ویدیوی زنده ضبط کنید. نتیجه گیج کننده و گیج کننده این عمل دقیقاً همان چیزی است که مغز شما در هر لحظه از تجربه بصری با آن سر و کار دارد. این مشکل در فیلم زیر نیز مشاهده می شود. دایره سفید در سمت راست حرکات بالقوه چشم و حباب تار در سمت چپ نشان دهنده ورودی بصری در آن لحظه است.

با این حال، عمل دیدن هرگز به ما احساس سردرگمی نمی دهد. در واقع، به جای درک نوسانات بصری و نویزهایی که ویدیو می تواند ضبط کند، یک محیط پایدار را درک می کنیم. به عبارت دیگر، اکنون این سوال مطرح می شود که چگونه مغز ما این “توهم ثبات” را ایجاد می کند؟ این فرآیند قرن ها دانشمندان را مجذوب خود کرده است و یکی از سوالات اساسی اپتیک درک آن است.

مغز؛ مثل “ماشین زمان!”

اکنون محققان در یک مطالعه جدید مکانیسم جدیدی را کشف کرده اند که می تواند این ثبات کاذب را توضیح دهد. مغز به طور خودکار ورودی بصری ما را در طول زمان حفظ می کند. در واقع، به جای تجزیه و تحلیل تصاویر بصری فردی در یک زمان معین، میانگین چیزی را که در 15 ثانیه گذشته دیده‌ایم درک می‌کنیم. با کنار هم قرار دادن اشیاء برای شبیه‌تر کردن آنها، مغز ما ما را فریب می‌دهد تا یک محیط پایدار را درک کنیم. زندگی در «گذشته» ممکن است توضیح دهد که چرا ما متوجه تغییرات ظریفی که در طول زمان رخ می دهد، نمی شویم.

به عبارت دیگر، مغز مانند یک «ماشین زمان» است که دائماً ما را در زمان به عقب می فرستد. این فرآیند مانند برنامه ای است که هر 15 ثانیه هر ورودی بصری را در یک برداشت جمع آوری می کند تا بتوانیم زندگی روزمره خود را مدیریت کنیم. اگر مغز ما همیشه در زمان واقعی به‌روزرسانی می‌شد، دنیا مانند یک مکان آشفته با نوسانات مداوم در نور، سایه و حرکت به گونه‌ای بود که فکر می‌کردیم دائماً دروغ می‌گوییم. برای توضیح این فرآیند، محققان توهمی ایجاد کردند تا نشان دهند این مکانیسم تثبیت چگونه کار می کند.

وقتی ویدیوی زیر را تماشا می‌کنید، گونه چپ به مدت 30 ثانیه به آرامی پیر می‌شود، اما دیدن طیف کامل تغییر سن بسیار دشوار است. در واقع، دانشمندان چهره خود را دیرتر از آنچه که هستند پیر می کنند. برای آزمایش این توهم، از صدها نفر از شرکت‌کنندگان خواسته شد تا ویدیوهای 30 ثانیه‌ای تایم لپس را با عکس‌های دقیق از چهره‌ها که در طول زمان تغییر شکل می‌دهند، تماشا کنند.

هنگامی که از شرکت کنندگان خواسته شد تا سن چهره را در پایان فیلم بیان کنند، شرکت کنندگان تقریباً به طور مداوم سن چهره ارائه شده را 15 ثانیه زودتر اعلام کردند. در واقع، در حین تماشای ویدیو، ما دائماً روی تصاویر گذشته تمرکز می کنیم، بنابراین مغز ما دائماً ما را به ده تا 15 ثانیه قبلی (جایی که چهره جوانتر بود) می فرستد. به جای دیدن آخرین تصویر در زمان واقعی، مردم در واقع نسخه های قبلی را می بینند زیرا زمان بازیابی مغز ما حدود 15 ثانیه است. بنابراین، این توهم نشان می دهد که تثبیت بینایی در طول زمان ممکن است به تثبیت ادراک کمک کند.

کاری که مغز اساسا انجام می دهد این است که این ادراک را به تعویق می اندازد. توجه مداوم به هر تصویری که پذیرفته می شود، کار بسیار زیادی است، تا مغز به گذشته بچسبد، زیرا گذشته پیش بینی خوبی برای زمان حال است. ما اساساً اطلاعات گذشته را بازیافت می‌کنیم زیرا کارآمدتر، سریع‌تر و کارآمدتر انرژی هستند. این ایده – که توسط نتایج دیگر پشتیبانی می شود – به عنوان مکانیسم های تداوم در مغز شناخته می شود که به طور مداوم ادراک بصری ما را از تجربیات بصری گذشته کنترل می کند.

در واقع، سیستم بینایی ما گاهی اوقات دقت را فدای یک تجربه بصری پایدار از دنیای اطرافمان می کند. این ممکن است توضیح دهد که چرا، برای مثال، هنگام تماشای یک فیلم، ما متوجه تغییرات ظریفی نمی شویم که در طول زمان رخ می دهد، مانند تفاوت بین بازیگران و شیرین کاری های آنها.

عواقب این فرآیند مغزی

البته این تاخیر جزئی در پردازش دنیای بصری ما پیامدهای مثبت و منفی برای عملکرد مغز ما دارد. این تاخیر برای جلوگیری از بمباران روزانه توسط ورودی های بصری عالی است، اما در صورت نیاز به دقت مطلق، می تواند عواقب شرایط “زندگی و مرگ” را نیز به خطر بیندازد. به عنوان مثال، رادیولوژیست ها صدها تصویر را به صورت دسته ای بررسی می کنند و چندین تصویر مرتبط را یکی یکی زیر نظر دارند. معمولاً هنگام بررسی عکس‌برداری با اشعه ایکس، از پزشکان خواسته می‌شود که هر گونه ناهنجاری را شناسایی کرده و سپس آنها را طبقه‌بندی کنند.

در طی این جستجو و شناسایی بصری، محققان دریافتند که تصمیمات رادیولوژیست ها نه تنها بر اساس تصویر فعلی، بلکه بر اساس تصاویری است که قبلا دیده بودند، که می تواند عواقب جدی برای بیماران داشته باشد. به طور خاص، کندی سیستم بصری هنگام به‌روزرسانی می‌تواند ما را نسبت به تغییرات فوری کور کند، زیرا اولین برداشت ما را جذب می‌کند و ما را به گذشته می‌کشاند.

با این حال، در نهایت، این فرآیند زمینه تجربه مداوم ما را با یک جهان پایدار تقویت می کند. در عین حال، مهم است که در نظر داشته باشید که قضاوت‌هایی که هر روز انجام می‌دهیم کاملاً بر اساس زمان حال نیست، بلکه به شدت به آنچه در گذشته دیده‌ایم بستگی دارد.

منبع: theconversation

ترجمه: مصطفی جرفی فرارو